En dan zeggen ze dat Nederlanders gierig zijn...

Vandaag pennen we het verhaal van dit weekend neer. Maar we starten met een:

Malaweetje: In de middelbare school worden niet de afwezigheden van de leerlingen genomen, hier moeten de leerkrachten tekenen op aanwezigheid.

Ons avontuur startte al in mineur. Yoeri was vrijdag niet naar school kunnen gaan, want hij lag ziek in z’n bed. Gisterenavond iets verkeerd gegeten waarschijnlijk. We denken dat het aan de vis lag. Yoeri dus verschrikkelijk misselijk en met een ontregelde darmflora in bed.

De rest besloot van wel te vertrekken, we waren immers uitgenodigd door de leerkracht van Lorenz en we zouden hem waarschijnlijk enorm op de tenen trappen, moesten we deze trip afzeggen. De taxi zou ons normaal gezien om 12u aan de logde komen halen. Wij dus alles in gereedheid gebracht om te vertrekken. Uiteindelijk was onze taxi er om kwart voor 1. Dat valt nog mee he?

Eerste tussenstop: Happy Chilumba Primary School. 2 minuten in de taxi en al een tussenstop. Hier moest onze gastheer opgepikt worden. Spencers spullen werden ingeladen en ook Kondowe, een andere leerkracht, besliste om mee te gaan. Spencer was immers zijn oude leerkracht en hij wou het huis van zijn oud-leerkracht wel eens zien nu ze collega’s zijn. Hop, de taxi in! Oh ja, de kleinzoon van Spencer moest er ook nog bij. Begin maar te tellen. Lorenz, Lies, Linn, Ian, Kondowe, Spencer en zijn kleinzoon en niet te vergeten, de taxichauffeur allemaal samen in een Toyota personenwagen waarvan de veringen het al enkele jaren opgegeven hadden.

Tweede tussenstop: Uliwa. Het volgende dorp werd de motor alweer stilgelegd. We moesten nog eten kopen om een middag- en avondmaal te prepareren. Resultaat, 20 kg rijst en 2 kg bonen mee in de koffer. En wie mocht er betalen? Wij uiteraard. 20 kg rijst en 2 kg bonen om 2 keer te eten. Achja, dat zal wel de gewoonte zijn zeker? Braaf betalen en doorrijden. Eenmaal aangekomen in Chitimba (de woonplaats van Spencer), begonnen we de koffer uit te laden. Via een dichtbegroeid wandelpaadje, liepen we naar Spencers huis. Wauw, wat een paradijs! Zijn huis leek langs de buitenkant een mooi, verzorgd, redelijk groot (in Malawitermen) huis. Na een inspectie binnen bleek dit ook maar een lemen hutje te zijn. In ieder geval, een prachtig uitzicht! Naast zijn huis staat een grote mangoboom en van onder de mangoboom heb je een prachtig uitzicht op het meer. Vlak bij hadden we blanken gespot, wij dus eens over het strand gewandeld naar de mzungu’s. Een Nederlands koppel dat in Rhumpi een leven is gestart en hier een buitenverblijfje hebben gekocht. Een stuk grond, waar verder nog niets op stond.

Op naar het weeshuis. Blijkbaar waren we uitgenodigd door de ‘Chiefs’ van het dorp om eens een kijkje te komen nemen naar het schooltje waar allemaal weeskinderen les krijgen. Een schooltje dat bestaat uit 2 klassen en 50 leerlingen. De ‘chiefs’ verwelkomden ons en begonnen meteen een speech over hoe weinig middelen ze hadden en dat ze dit schooltje met hun eigen geld hadden gebouwd, maar ze eigenlijk steun nodig hadden. Allez, de wandelende portefeuille werd weeral aangesproken. Nadien kregen wij ook de kans om iets te zeggen. Lorenz en Ian gebruikten deze kans om duidelijk te maken dat wij geen geld hebben, omdat we studenten zijn, maar dat we wel eens contacten in België zouden aanspreken. Die mensen blij, en wij tevreden dat we daar weg waren na nog een paar preken van de ‘chiefs’. Blijkbaar is het de gewoonte om die mannen iets toestoppen om iets te kunnen drinken na zo’n gesprek. Want ze zaten er al de hele dag te wachten en dan hebben ze dorst natuurlijk.

Ondertussen is onze zieke aangekomen. Yoeri voelde zich iets beter en besloot van te komen. Maar toen hij uit het busje stapte werd hij terug met de minuut zieker. Hopelijk is het morgen over!

Terug naar Spencers huis om te eten en onze slaapplaats te bouwen. Jeps, bouwen! We slapen namelijk vanavond onder de mangoboom, omdat het binnen te warm is. Een super goed idee en een gezellige nacht tegemoet.

Gezellig zeker en vast, slapeloos ook. Slapen op een beenharde grond is toch niet voor ons weggelegd. Hoe onze nacht er uit zag? 5 minuten slapen, 15 minuten wakker liggen en denken dat het om 12 uur al 4 uur was, omdat de maan toch al een heel stuk was opgeschoven. Valt dat even tegen!

Half 6, eindelijk tijd om op te staan. Wassen in het meer, rugzakken inladen, ontbijten en om 7u vertrekken richting Livingstonia. Vandaag op het programma: Een tocht van 15 kilometer, waarbij we zo’n 700 meter stijgen, 20 haarspeldbochten, de mushroom farm, watervallen en een aankomst in het Stone House. Oh ja, onze leerkracht Kondowe besloot zichzelf uit te nodigen om de tocht naar Livingstonia mee te doen en bij ons vertrek vroeg onze Spencer nog naar 7000 Kwacha omdat zijn zoon wilde gaan studeren, maar de mens het geld zelf niet had. Oei, gastvrijheid is hier duur! Toch maar niet ingaan op deze vraag.

Onze gids besloot van niet de gewone weg te nemen, maar ons een aantal shortcuts te tonen, welja, een aantal… Elke haarspeldbocht werd afgesneden door een shortcut. Al redelijk snel zaten we door onze krachten heen. Niet moeilijk natuurlijk, weinig slaap, 2 sneetjes brood als ontbijt en tekeer gaan als een bergbeklimmer zonder beveiliging. Onderweg een banaantje kopen van een lokale dame die de afdaling deed op slippers en een bomvolle mand op haar hoofd. Onze gidsen hadden trouwens ook maar gewoon slippers aan. Geen slim, wel een sterk en hard ras, die zwarten.

Na 3 uur en half zwoegen en zweten (Lorenz kon zijn t-shirt letterlijk uitwringen) hielden we een tussenstop in de Mushroom Farm, gemanaged door een Nederlandse. Een plaats met een heel mooi uitzicht, waar je kan kamperen of overnachten in een lodge. Je kan er ook rotsklimmen en afdalen, dus dat waren we dan natuurlijk van plan op de terugweg, maar het seizoen besloot er anders over. Tijdens het regenseizoen worden deze activiteiten namelijk niet georganiseerd. Helaas! Hier eventjes uitrusten met een drankje en terug op krachten komen met een stevige maaltijd om vervolgens onze tocht naar Livingstonia te vervolgen.

Op dit tweede deel van de tocht bezochten we de watervallen. Indrukwekkend! De eerste waterval was een redelijk kleine, die dan nog een pak verder naar beneden viel en vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de vallei. Verder naar de tweede dan, waarbij we achter de waterval konden, door middel van een soort grot. Al even fantastisch. Terug naar boven klauteren en hier afkoelen aan het begin van deze waterval. De benen en het hoofd even onder water zodat we terug klaar waren voor het laatste deel van onze tocht.

Het laatste deel was er een beetje te veel aan. Iedereen was echt kapot en futloos. Het energieniveau van de volledige groep (uitgezonderd de gidsen en Kondowe) zat onder nul. Nog even doorbijten om dan na een tocht van 7u (met 2u pauze) aan te komen in The Stone Lodge te Livingstonia.

Even verfrissen met een ijskoude douche en dan Livingstonia gaan verkennen. Want Livingstonia is toch dé toeristische trekpleister van Malawi. Voor een toeristisch hoogtepunt te zijn, vonden we het wat tegenslaan eerlijk gezegd. We bezochten eerst de kerk, want ergens waar missionarissen gezeten hebben moet de kerk bezocht zijn. Ook niet zo heel spectaculair. 4 muren, een golfplaten dak, een torentje en een glasraam met de heer Livingstone. Niet fantastisch, maar dat hebben we dan toch weer gezien. Verder door naar de Universiteit dan. Deze deed ons veel meer aan een abdij denken dan aan een universiteit. Mooie plek wel en duidelijk dat hier ‘paters’ hebben gezeten. De universiteit heeft klaslokalen die gebouwd zijn rond een vierkantig middenplein.

“Wat is de volgende bezienswaardigheid?” Oei, die zijn er niet meer… Hmm, dé toeristische trekpleister van Malawi dus. Een kerk, een universiteit en een dorpje dat veel te ver van de bezienswaardigheden afligt. We kregen het nog voor elkaar om het Stone House Museum te bekijken. Een museum dat kleiner was dan een gemiddelde Belgische of Nederlandse keuken en waar we niet echt veel interessante dingen te weten kwamen. Foto’s nemen was verboden, want met 1 foto kon je zo goed als het hele museum vastleggen.

Dan maar uitrusten en iets drinken in The Stone House. Drinken, ook al een probleem want alles was op. De enige verblijfplaats voor toeristen in Livingstonia en je kan de mensen niet eens drinken verkopen? Serieus? Lorenz, Ian en Yoeri besloten dan maar zelf een bak frisdrank te gaan halen in het dorp. Zo’n situaties zorgen natuurlijk voor leuke en grappige momenten met de andere gasten. We leerden vanavond 2 Canadezen kennen, die mekaar een week geleden hadden leren kennen en nu samen een deel van hun individuele tocht deden. Ook een Brits koppel zat bij aan tafel.

Leuke mensen en leuke conversaties vanavond. De Canadezen waren hier al langer dan ons en toch kwamen ze nog nuttige dingen van ons te weten. Het waren zelf ook allemaal toeristen of vrijwilligers. De Britten deden vrijwilligerswerk in het ziekenhuis van Livingstonia. Na een tijd verhalen uitwisselen en onze gezamenlijke frustraties over onderwijs en verpleging uiten, was het tijd om te gaan slapen.

Na een overheerlijk ontbijt vertrokken we terug naar beneden. Linn was al vertrokken omdat ze met een auto naar beneden ging. Te uitgeput na de wandeling naar boven en dus een verstandige keuze om geen blessures op te lopen.

Na een klein uurtje maakte de rest de eerste tussenstop bij het Lukwe Eco Camp, uitgebaat door een Belg. Hier dronken we iets en genoten we van een extreem mooi uitzicht. Beter dan het uitzicht in de Mushroom Farm. Hier leerden we een Israëlische en Amerikaanse kennen, die ons vergezelden op de tocht naar beneden. Deze keer geen shortcuts. Yoeri en Lorenz probeerden er eentje, maar dat bleek exact even lang te duren dan de gewone weg te nemen. Het kostte trouwens meer kracht en moeite. Enkel de laatste 2 shortcuts van de tocht namen we, omdat deze echt wel een pak korter waren.

Na 5u arriveerden we beneden aan de berg. Ook deze keer met de nodige tussenstops, maar het ging werkelijk een heel pak sneller naar beneden dan naar boven. Eventjes genieten van een welverdiend pintje en het minibusje richting Chilumba op. Rond half 6 arriveerden we terug in de lodge. Compleet uitgeput de douche in, het eten klaarmaken, nog eventjes neerploffen en het bed in.

Rond middernacht is de elektriciteit hier weer uitgevallen en die is tot nu toe nog niet terug opgesprongen. Gelukkig zat er nog een beetje benzine in de generator, waardoor we de blog nog snel kunnen posten. Verder konden we vandaag dus weer niet veel doen. En dat op een feestdag. Helaas, maar iedereen is zo moe van het weekend dat het zeker en vast geen productieve dag beloofde te worden.

We lijsten hier nog enkele malaweetjes op, die ons versteld hebben doen staan dit weekend:

v  Yoeri quote: Pijn is een emotie en emoties kun je uitschakelen.

v  Onze vriend-leerkracht Kondowe betaalde tijdens de hele reis niets en vond het maar normaal dat wij al zijn eten, drinken en logement betaalden. Makkelijk als je jezelf uitnodigt natuurlijk. Toen we hem zeiden dat we zijn laatste drankje niet meer gingen betalen, was zijn humeur een pak minder. Nu we dit weten, doen we de volgende uitstapjes op onszelf. Nogmaals, gastvrijheid is hier duur.

v  “Alles is gemaakt door God!” “Nee, wetenschap verklaart alles.” “Nee, dat is niet waar, wetenschap komt van computers en die zijn gemaakt door de mens. Alles wat gemaakt is door de mens, valt niet te vertrouwen” (Begin een discussie over God in Malawi en het wordt leuk!)

v  Zelfs hier in de bergen zitten draken!